Ślepa kura i sokole oko ;)

Usuń sobie kataraktę, będziesz wyraźnie widzieć – mówili. Przy okazji skorygujemy miopię i nie będziesz używać okularów „do dali” – mówili. Nowe życie – mówili . Ale, że w ciągu 2 tygodni pojawi się katarakta wtórna, to już nie mówili ( no dobra, nie czepiam się, tego nie można przewidzieć). Widzę daleko, nawet bardzo daleko 🙂 , ale „na blisko” – szkoda gadać… Najgorsze jest to, że nie mogę czytać …. Zatem na wpół ślepo zabrałam się za wielkanocne dekoracje. Jakim cudem nie obcięłam sobie niczego i nie poparzyłam gorącym klejem, to nie wiem . A na początku maja czeka mnie dziurawienie oczu laserem 😉

Jak ważne jest nazywanie się ANTONIO! – czyli nieodparty wdzięk tłumaczeń automatycznych ;)

Antoni urodził się niedaleko Heraclei (Górny Egipt) w 251 roku do szlachetnych rodziców, bogatych i bogobojnych, którzy bardzo dbali o jego chrześcijańskie kształcenie. W wieku zaledwie osiemnastu lat je stracił, pozostając opiekunem młodszej siostry i posiadaczem znacznego bogactwa.
Ale głos Boga nie zajęł mu długo, aby usłyszał: był sierotą tylko przez pół roku, gdy w kościele usłyszał słowa Jezusa czytane bogaczowi: « Jeśli chcesz być doskonałym, sprzedaj to, co masz, i daj to biednym, więc będziesz miał skarb w niebie, a potem chodź i chodź za mną.
Antonio przyjął to tak, jak sam sobie wmawiał: poszedł do domu, rozdawał swoje substancje biednym, oszczędzając tylko małą część na wsparcie dla siebie i siostry. Krótko po usłyszeniu innych słów Jezusa: «Nie martwcie się o jutro», dał biednym nawet resztę, umieścił siostrę w klasztorze dziewic, a sam przeszedł na emeryturę, aby żyć skruszonym życiem na pustyni.
Starał się praktykować cnoty, które widział praktykowane przez innych świętych pokutników, w których komórkach często chodził, aby uczyć się od nich drogi doskonałości. Pracował też nad tym, aby zdobyć własne jedzenie, a wszystko, co zarobił, przekazał biednym. Ale diabeł nie mógł znieść w tak młodym człowieku takiego zapału doskonałości i szukał wszelkich sposobów, aby odwrócić go od intencji; ale Antoni bardzo polecił się Jezusowi noc i dzień i towarzyszył modlitwom z surową pokutą. Jadł bardzo mało i bardzo słabo tylko raz dziennie, spał nagiej podłodze, masował swoje ciało na każdy sposób: dzięki temu odniósł całkowite zwycięstwo nad diabłem. Po jakimś czasie modliłam się za kolegę, żeby co tydzień przynosił mu coś do jedzenia, chciał iść dalej, poszedł dalej na pustynię i usiadł w jaskini. Wtedy diabeł znów zaczął stawiać pułapkę, a gdy już przyszedł i pobił go tak mocno, że był bliski śmierci; ale gdy leżał na ziemi, dalej modlił się i śpiewał wers psalmu: «Nawet jeśli zgromadzone są całe armie przeciwko mnie, moje serce nie będzie się bać ». Do diabła, potem powtórz słowa S. Paweł: «Nic mnie nigdy nie odłączy od miłosierdzia Chrystusa».
Potem chciał się jeszcze bardziej oddzielić od ludzi i poszedł dalej na pustynię, docierając do wielkiej jaskini; ale było wiele próśb, które niektórzy mieli do niego, aby byli jego uczniami, aby ich przyjął, a oni zaczęli mieszkać blisko niego.
Święty nieustannie polecał swoim uczniom wytrwałość, strzeżenie serca, dobroczynne nawołanie, praktykowanie cnót i codzienne wspomnienie Novissimi. Zmarł nawołując swoich mnichów w latach 356-17 stycznia, w wieku 105 lat.
Wszyscy ci, którzy mają związek z ogniem, są umieszczani pod ochroną Świętego Antoniego, na cześć historii, która widziała, jak święty poszedł nawet do piekła, by walczyć z diabłem duszami grzeszników. Powoływany jest przeciwko zarazie, szkorbutowi, chorobom zakaźnym, a konkretnie opryszczce zoster zwany również „ogień Sant’Antonio”.
Poszkodowani tym stanem wybrali się na pielgrzymkę do Arles, gdzie złożono relikwie świętego. Trzeba było wybudować dla nich szpital, który prowadził osoby religijne posiadające tradycyjny żuraw w kształcie „T”, atrybut świętego. Ci ludzie, aby się wesprzeć, hodowali świnie wędrujące po ulicach karmione przez dobroczynność publiczną, tłuszcz tych świń, faktycznie, był używany do leczenia ergotyzmu, nazywany „pożarem San Antonio” i mniej inwazyjnym opryskiem. Kiedy zarządzenia ekologiczne zakazały swobodnego przepływu zwierząt, dla tych świń zrobiono wyjątek, o ile można było je odróżnić od dzwonka. Dlatego świętego przedstawia się z prosiakiem; stąd jego ochrona nad wszystkimi zwierzętami domowymi.
Zapraszany jest również na działalność rolniczą (wydaje się, że w ostatnich latach miał ogród; diabły w postaci wróżek go zniszczyły, ale on na nie polował w imię Boga) i na rolnictwo. Rękawiczki, tkacze, strzyżenie, rzeźnicy, rybiarze, cukiernicy i archibogerzy trzymają ją jako obrońca. Nawet koszyki, bo święty, do walki z bezczynnością, koszyki tkały. I rury, za część, którą miał w żałosnym pochówku pustelnika Paolo. Według niektórych popularnych powiedzeń ci, których uderzyła nagła obelga musieli ukraść świnię z San Antonio; intrygi i karaluchy chodzą „od drzwi do drzwi jak świnia z San Antonio”.
Tekst grecki, prawdopodobnie napisany w celu integracji życia Atanasiusa i przetłumaczony na łacinę przez S. Let’s Szpinak , opowiada o wizycie S. Antonio 90 lat do Paolo Pustelnika . Według tekstu Antoni, którego kusiła próżność, by uwierzyć w siebie jako ten, który najdłużej i najtrudniej służył Bogu na pustyni, otrzymał we śnie wiadomość, że ktoś go poprzedził w prowadzeniu tego typu życia. Prowadzeni wtedy przez centaura, satyrę i niebieskie światło, po dwóch i pół dniach marszu dotarli do celi Paola. Obaj przytulali się i powitali się imieniem; potem kruk przyniósł im chleb, coś, co Paweł powiedział, że stanie się sześćdziesiąt lat temu. W końcu powiedział Antoniemu, że Bóg wysłał go, aby go pochował i że pragnie zostać owinięty w płaszcz, który Antoni otrzymał od Atanasiusa. Antoni wrócił po niego do klasztoru, a kiedy wrócił do celi Paolo znalazł go martwego na kolanach; wtedy pojawiły się dwa lwy wykopały dół. To spotkanie zostało przedstawione jeszcze przed pokusami; w rzeczywistości pojawia się na krzyżu Ruthwell w Cumbrii i na ośmiu irlandzkich krzyżach sprzed roku 1000.

Nierozsądny motyl

Wczesnym popołudniem przycupnął na ścianie budynku i chyba mu „zęby szczękały z zimna”, bo było tylko 7 stopni. Kiedy zaczęło zmierzchać, a on ciągle tam tkwił – zabrałam go delikatnie do domu. Ogrzał się, polatał przez chwilę, a potem zasiedlił naprędce przygotowane insektarium. A na kolację dostał kroplę wody z miodem 🙂

Pawie oczka i nie tylko – czyli pudełka i ich zawartość.

Kartoniki, kokardeczki, wstążeczki i inne upiększacze jak zwykle z recyklingu.

Ballada o Jerzym

który w dwudziestoleciu międzywojennym szaleńczo lampartował się u Georga

               
                 

Och Jerzy, och Jerzy
Prym wiedziesz wśród lwowskiej młodzieży
Wielbi Ciebie Zamarstynów
Pohulanka też !

Och Jerzy, och Jerzy
U stóp twych płeć piękna leży 
Wszystkim paniom jesteś rad
Wie to cały świat !

Ach Jerzy, ach Jerzy
Niech nikt się z Tobą nie mierzy
Odpada zaraz na starcie
Każdy inny pan !

Och Jerzy, och Jerzy
Twe oczy jak bławatki
Kochają Cię panny, mężatki
I rozwódki też !

Och Jerzy, och Jerzy
Czekają cudne dziewice
Ogniem pałają ich lice
Bierz nas Jerzy, bierz !

Och Jurek, och Jurek
ja zrobię Ci manicure
A i pedicure też
Jeśli tylko chcesz !

Och Jerzy, och Jerzy
Garść pieszczot mi się należy
Dłoń Twa biała niby puch
Wpraw ją szybko w ruch !

Ach Jerzy, ach Jerzy
Trafia choć wcale nie mierzy
A jego czarny wąsik w szpic
Muskał niejeden cyc

Och Jerzy, och Jerzy
Czy ktoś ci w to uwierzy
Tuzin dziewic w jedną noc
I to tak ad hoc !

Ach Jerzy, ach Jerzy
Już czeka pluton żołnierzy
Za te wianki podeptane
Tobie kulka w łeb !

Och Jerzy, och Jerzy
Uciekaj do Białowieży
Bieżaj rączo w ciemny las
Póki jeszcze czas!

A Jerzy, a Jerzy
Zęby jak perły szczerzy - 
I w lesie jeśli tylko chcesz
Znajdziesz to co wiesz !

Och Jerzy, och Jerzy
ćwiarteczka ci się należy
I śledzika kąsek też
Za co? - Ty już wiesz!

Ocalały fragment większej całości

Większa całość była zimowym pejzażykiem, datowanym na 1923 rok ( !!! ), wykupionym od Panów Zbieraczy, – Szefowaaa, będzie za TO na flaszkę ? Będzie, panie Józefku, będzie 🙂 Obrazek trafił w moje ręce w strasznym stanie – zawilgocony, z pleśnią pod ramką, i na dodatek „podgryziony” przez jakieś chrząszczyki lubiące stary papier. Osuszyłam jak umiałam, ramkę oczyściłam, odpleśniłam i zatkałam dziurki po „drewnojadach”. I tak sobie wisiał pejzażyk w towarzystwie innych podobnie zdobytych dzieł w moim krakowskim domu przez parę dobrych lat.

Kiedy niemal 20 lat temu przeprowadzałam się do Włoch, oczywiście zabrałam go ze sobą. Niestety przez pierwszy rok mojego pobytu tutaj leżał zapakowany w pudle w nieogrzewanym garażu, co nie było dobrym pomysłem, ale jak się okazało – bez większych szkód. Potem powiesiłam go w moim studio razem z innymi obrazkami. A parę tygodni temu spadł 😦 Ramka w drebiezgi, szkło w całym pokoju, a co najgorsze – podarł się papier 😦 Chuda sarenka straciła nóżkę, drzewo się złamało, jedynie chatka ocalała.

Poniżej – to, co z nią zrobiłam, no bo przecież stulatki nie wyrzucę ;))

Hipkojze Pietrek, hipkoj !!!

– zaciskałam wczoraj kciuki śledząc w tv skoki w Planicy. No i hipnoł Pietrek telo piyknie co cud !!! BRAWO BRAWO !!

A miodem na moje eko_serce był wspaniały pomysł organizatorów, żeby zamiast kwiatów, które i tak niebawem znalazłyby się w śmieciach – wręczyć medalistom sadzonki iglaków 🌲 .

Orzeł wylądował – czyli jezioro z łabędziem dla Luci

Najpierw powstało jezioro

następnie jezioro porosły trzciny, a łabędzie zaczęły budować gniazdo

ostatnie poprawki

i można spokojnie zasiąść w oczekiwaniu na łabędziątka 😉

Rzadko na moich wargach

– i staram się nie być patetyczna. Ale dzisiaj chcę złożyć życzenia mojej Ojczyźnie. Chociaż właściwie życzenie jest jedno – Polsko, życzę Ci, by między Twoimi dziećmi nie było już więcej mowy nienawiści. I to tyle .. Kocham Cię, myślę o Tobie z troską – zawsze Twoja Magda

Jak wymijająco odpowiedzieć na źle zadane pytanie

  • ( tekst napisany w 2011 roku )

Niezmiernie trudno jest mnie, osobie, która czyta książki w każdej możliwej sytuacji i każdym możliwym miejscu, zdecydować, jaka pozycja zrobiła na mnie największe wrażenie. Jeszcze trudniej jest rekomendować, zachęcać. To, co dla mnie mogło być literackim objawieniem, odkrywaniem nowych światów, źródłem emocji, powodem wzruszeń czy uniesień intelektualnych, dla kogo innego może być zwykłym czytadłem, niewartym ceny papieru, na którym zostało wydrukowane. Wszak każdy z nas inne ma upodobania i – de gustibus non est disputandum.
Także to, że czytamy nie „w oderwaniu od rzeczywistości” a „tu i teraz”, w konkretnej naszej, osobistej sytuacji, w konkretnym nastroju, takim a nie innym samopoczuciu, stanie ducha, przy takiej a nie innej pogodzie, bezsprzecznie wpływa na naszą percepcję. Podobnie nasz wiek determinuje określony odbiór lektury. To co zachwyca dwudziestoparolatka, już dziesięć lat później z grymasem niechęci i uśmiechem rozbawienia własnymi niegdysiejszymi gustami może zostać odłożone na najwyższą półkę w biblioteczce. Ale … zdarza się, że za następne parę, paręnaście lat, z już bądź co bądź wyrobionym gustem literackim, wolni od pochopności decyzji wieku młodzieńczego , mniej emocjonalnie a bardziej intelektualnie chcemy przypomnieć sobie to, co kiedyś nas zafascynowało, co gnało nas do biblioteki, co powodowało, że zarywaliśmy noce, czytając przy latarce pod pierzyną. I sięgamy na tę zakurzoną najwyższą półkę naszej pamięci. I czytamy z zapartym tchem, błyszczącymi oczyma, na przemian śmiejąc się i ocierając łzy wzruszenia. I czytamy…
Z założenia więc subiektywny być musi nasz osąd lektury; równie subiektywny co niesubiektywne były powody dla których tę a nie inną pozycję postanowiliśmy przeczytać. – A to ktoś podarował nam na urodziny, a to autor dostał literackiego Nobla, rozwiódł się, ożenił, zmarł czy akurat obchodzimy setną rocznicę jego urodzin.
To wszystko nie ma znaczenia. Tak naprawdę jedyne co jest ważne, to to, czy książka nam się podoba, czy wzbudza w nas emocje, czy po przeczytaniu chcemy czytać raz jeszcze , już na spokojnie, słowo po słowie, zdanie po zdaniu, smakując, delektując się każdą frazą. Czy chcemy, zazdrośnie chowając ją pod poduszką, żeby była nasza. Czy też bez żalu z nią się rozstajemy, znudzeni, rozczarowani, zawiedzeni, nie doczytawszy nawet do końca drugiego rozdziału.
Jednakowoż nie jest tak, że te, których my nie chcemy, które nie przykuły naszej uwagi na dłużej, nie znajdą wdzięcznego czytelnika w kim innym. Jako się rzekło, o gustach się nie dyskutuje.
Ale wszystkie one, wszystkie przeczytane czy chociażby naprędce przewertowane książki zostawiają w nas pewien ślad. Jedne głębszy, mocno odciśnięty, a inne cień zaledwie, cień cienia. Gdzieś tam, daleko z tyłu głowy żyją pospołu Winnetou i Jean Valjean, Mały Książę z pilotem Pirxem patrzą w gwiazdy, roboty marzą o mechanicznych owcach a Odys i Leopold szukają każdy swojej Itaki.
Jest wiele książek, które zapadły mi w pamięci. Pamiętam nie tylko ich treść i wrażenie jakie na mnie wywarły. Pamiętam ich zapach, kiedy pierwszy raz były w moich dłoniach, zapach papieru i farby drukarskiej, pamiętam gładkość obwoluty i szelest kartek pośpiesznie przerzucanych. Pamiętam też swoją przekorną cierpliwość – już mam, już jest na wyciągnięcie ręki, ale jeszcze nie czytam, jeszcze się wstrzymuję.
Gdyby ktoś bardzo dociekliwy zadał mi pytanie, która z przeczytanych książek wywarła na mnie największe wrażenie, która z nich najbardziej mi się podobała, odpowiedź musiała by być jedna – nie wiem. Nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie, nie potrafię wybrać.
Zakładam jednakże, że przyszłyby mi wówczas na myśl książki, do których wracam wielokrotnie i za każdym razem czytanie ich sprawia mi przyjemność równą tej, jaka była mi dana przy pierwszym ich czytaniu.
Na pewno byłaby to „Księżycowa dolina” Jacka Londona, wzruszająca powieść drogi z wątkiem miłosnym, wykwintną bielizną i cudowną piosenką o abalonach.
Dalej Lem i „Powrót z gwiazd”, który mimo że upłynęło 50 lat od pierwszego wydania nic ze swego przesłania nie stracił.
Wieczne dziecko we mnie dopomina się o „Akademię Pana Kleksa” i o lewkonię podróżniczą – oj tak!!!
„Bikini” według mnie najlepsza, najbardziej dojrzała powieść Janusza Leona Wiśniewskiego.
Wstrząsająca „Zielona mila” Stephena Kinga i Mr.Jingles.
Sapkowski – za całokształt. No .. prawie.
Randy Pausch „Ostatni wykład” z jakże istotnym przesłaniem – cyt.: „Większość z nas miało w dzieciństwie marzenia: miejsca, które chcieliśmy zwiedzić, ludzie, których chcieliśmy spotkać, pracę, która chcieliśmy wykonywać. To wszystko to nasze marzenia, które mogą się stać potężnym źródłem motywacji. Niektórzy z czasem rezygnują z nich. Zachowanie ich to podstawowa wartość, która świadczy o naszym człowieczeństwie.”
„Il gattopardo” (Lampart) di Lampedusy i modlitwa rodziny di Salina, prowadzona przez księcia Fabrizio.
Mariusz Wilk przełamujący stereotypy myślenia o Rosji swoim „Dziennikiem Północnym”.
Wspaniałe „Czasy Miejsca Ludzie. Wspomnienia z Kresów Wschodnich” Heleny z Jaczynowskich Roth.
I wiele, wiele innych.
Sprowokowane jakimś impulsem, zapachem, dźwiękiem, ciszą wracają do nas niby magdalenki. Pamiętamy jedynie fragmenty, słowa pojedyncze. A więc w poszukiwaniu straconego czasu znów sięgamy na tę najwyższą, zakurzoną półkę naszej pamięci i czytamy, czytamy, czytamy…

Nocna czerń ciągnie się – jak w Dukli – w nieskończoność , Babette przygotowuje dla nas swoją ucztę, Nastazja rozdmuchuje samowar, świerszcz gra za kominem, Wielki Brat patrzy a Orwell zaprasza na filiżankę herbaty z mlekiem.
A my czytamy…

Trzy rozdziały o Rudej Hance – dwa poprawione a trzeci całkiem nowy

– 1 –

Tego wczesnego, słonecznego ranka nic nie zapowiadało dramatycznych wydarzeń, jakie miały się rozegrać już za parę godzin. Hanka kliknęła send, wysyłając poprawiony tekst do autora ( hmmm.. po wszystkich korektach, które musiała wprowadzić, autorem chyba była już ona sama) i z westchnieniem ulgi sięgnęła po filiżankę z dawno już wystygłą kawą.
Uff – przeciągnęła się, prostując obolałe od długotrwałego pisania ramiona. O Santa Petronela, dobrze, że te wybory już za niecały tydzień, bo chyba bym wpadła w paranoję. I tak mam poczucie rozdwojenia (rozdwojenia?? haha !!) jaźni. Ale okay, konto pęcznieje – dzisiaj sprawdzała – zafunduję sobie mały urlopik. Żadnych komputerów, żadnych telefonów, nawet nie sprawdzę kto wygrał ! – słyszycie, Rudzielce ? – mrugnęła do wylegujących się na tarasie kocicy i jamnika. Zapaliła papierosa i zaciągając się z przyjemnością, planowała dzisiejszy wieczór.
Leon. Wystarczyło, że o nim pomyślała, a jej ciało przechodził dreszcz. Puls przyśpieszał a kobiecość … a kobiecość … dość powiedzieć, że nigdy, na żadnego mężczyznę Hanka nie reagowała w ten sposób.
Ossss … marzenia przerwał ostry dzwonek służbowego, jak go żartobliwie nazywała, smartfona. Który to znowu, cholera !! – sprawdzała na wyświetlaczu (- swoją drogą muszę wreszcie dopasować dzwonki do osób -) A, to ten. Znowu ? – machnęła zrezygnowana ręką. – Pani Hanko ! błagam! – na wczoraj, na już, na natychmiast !!! Mam spotkanie z elektoratem ! No przecież nie powiem tego samego co wczoraj w Michałowicach. Tu, w Krakowie, jednak musi być bardziej ” Ę Ą”. Płacę podwójnie! Potrójnie ! – szybko poprawił nie słysząc żadnej odpowiedzi. I podeślę samochód z kierowcą na dzisiejsze popołudnie i wieczór do Pani dyspozycji. I na jutro też !!!
– Dobra – to przeważyło o decyzji. Dam znać gdzie i o której ma podjechać, bo przecież sam Pan rozumie, że nie pod dom. Tekst będzie gotowy za jakieś cztery godzinki. Teraz muszę iść na spacer z moimi zwierzakami, ale po powrocie natychmiast biorę się do pracy.
– Rączki całuję Pani Haneczko, wiedziałem, że na Panią można liczyć! Polecam się łaskawej pamięci !! – przymilał się obłudnie, wiedząc, że nie raz i nie dwa ratowała mu tyłek w podobnej sytuacji. I że niejednokrotnie jeszcze będzie potrzebował jej pomocy.
Zajmowała się bowiem Hanna swego rodzaju scriptdoctoringiem, bardzo specyficzną odmianą scriptdoctoringu. Specyficzną, jako że były to teksty polityczne. Teksty posłów wszelkich partii i frakcji parlamentarnych, teksty radnych, kiedyś nawet opracowywała przemówienie wiceministra, które miał wygłosić na spotkaniu ze swoim etiopskim odpowiednikiem, członkiem Ethiopian People’s Revolutionary Democratic Front.
Dostawała mailem tzw. surówki, często konspekt, plan tylko, czy wręcz – od bardziej leniwych – wypunktowane zaledwie główne założenia planowanej wypowiedzi. Oddawała perfekcyjnie zredagowany tekst, z mocno zaznaczonymi znakami przestankowymi, a nawet z uwydatnionymi – na kolorowo, odkąd jeden z „autorów” przeczytał to głośno – miejscami, w których należy wziąć oddech, zawiesić głos, by dobrze wybrzmiało poprzednie zdanie, czy też by dać czas słuchającym na spodziewaną reakcję.
Absolutna dyskrecja, poparta niejednokrotnie podpisaniem stosownego, acz nie całkiem oficjalnego zobowiązania, niezawodna punktualność i swego rodzaju lekkość wypowiedzi, przy niesamowitej, kameleonicznej wręcz zdolności do mentalnego wchodzenia w skórę kolejnych zleceniodawców, powodowały, że nie mogła narzekać na brak pracy. A co za tym idzie – dzięki temu mogła sobie pozwolić na w miarę stabilną egzystencję.
Prawdę mówiąc, lwią część zarobionych pieniędzy wydawała nie na siebie a na swoje zwierzęta, ale wcale sobie przez to nie krzywdowała. Kocica i jamnik były parą wspaniałych kompanów, a olbrzymie terrarium z jaszczurkami – jej duma i hobby od wielu lat – stanowiło niebanalną dekorację mieszkania. Tylko pani Elcia, gosposia „na przychodne” podskakiwała za każdym razem, kiedy Bazyli, samiec bazyliszka płatkogłowego zsuwał się z gałęzi do obszernego basenu, czyniąc przy tym niemiłosierny hałas. Zawsze potem biegł do którejś ze swoich samiczek na krótkie zaloty.

– 2 –

Gdzie ja jestem ? Skąd się tu wzięłam ?  I to migające światło … czy to pulsuje w mojej głowie? Oddychaj, oddychaj głęboko …
 Nic nie pamiętam .. Przecież byłam na spacerze z rudą bandą, wróciłam do domu ? Tak, otwierałam maila od … od kogo był ten mail ? Nie pamiętam. Miałam wieczorem spotkać się z Leonem. Z Leonem ?? Nie pamiętam. Nic nie pamiętam !!!!
Coraz bardziej przerażona Hanka nerwowo rozglądała się wokoło. Przestronny, ze smakiem urządzony pokój. Dwa okna z zamkniętymi okiennicami.  Duże biurko z zieloną lampą. Dwa fotele. Szafa i komoda. Na komodzie kryształowy flakon z ciemnoróżową różą i przepiękna, oprawiona w srebrne niello szczotka do włosów.  Biblioteczka.  W rogu, oddzielone parawanem, łóżko, obok kabina prysznicowa i toaleta. I kącik kuchenny z dobrze zaopatrzoną lodówką.
– Szkoda, że nie ma alkoholu – pomyślała, – bo jak nie piję, to teraz chętnie bym sobie chlapnęła.
Z ulgą zauważyła na jednym z foteli swoją torebkę. Telefon ? – nerwowo przeszukała kieszonki. Telefon jest ale zasięgu nie ma. Lista kontaktów usunięta, wszystkie zdjęcia także ! O co, do cholery, tu chodzi !!!

– 3 –

Przemarznięta, obudziła się dygocząc w lodowatej wodzie. Purpurowe płatki róży damasceńskiej, które lubiła dorzucać do kąpieli, wyglądały jak skrzepłe krople krwi.
WTF ?? – na brzegu wanny, paląc cygaretkę, przysiadł elegancki mężczyzna w typie lekko przechodzonego Jeana Marais, z okresu jego najbliższej zażyłości z Jeanem Cocteau.

Kim ty, kurwa, jesteś, i co tu, kurwa, robisz ??

Cii, dziecinko, ciii . Uspokój się. Jakkolwiek pewnie mi nie uwierzysz, to jestem twoim ojcem.

Zrozum mnie dobrze, ciągnął dalej, zanim zdążyła, oniemiała, wydobyć z siebie jakiekolwiek słowo protestu. Jestem twoim stwórcą, autorem, napisałem cię, wymyśliłem. Ergo – jestem twoim ojcem.

Co ty opowiadasz, człowieku ! – prysnęła wodą na gors jego śnieżnobiałej koszuli. Nie wierzę w ani jedno twoje słowo !

Uwierz, dziecinko, uwierz. Wszystko co robisz, kim jesteś, wszystko co ciebie dotyczy, zależy ode mnie. Od mojego kaprysu, od nastroju, od weny, od pomysłu na ciebie.

– Ale –
– Ale – przerwał jej wpół zdania – ale właśnie teraz nie mam żadnego pomysłu, wena mnie opuściła, zatem poczekasz w tej wodzie ( możesz dolać trochę gorącej ) , dopóki coś mi nie wpadnie do głowy.

Ale –
CIEMNOŚĆ
JASNOŚĆ

Co za sen ! – energicznie osuszała wychłodzone ciało szorstkim ręcznikiem. Co za sen !!

CIEMNOŚĆ

JASNOŚĆ

Jaka ta woda zimna

CIEMNOŚĆ

cdn ( kiedyś )